Visie
Zoals velen werd ik van kind af aan aangetrokken door paarden.
Ik stam af van een familie waar niemand enige connectie heeft met paarden.
Mijn ouders kochten me in al hun onwetendheid op mijn zestiende een driejarig, ongeschoold paard.
Dit was mijn eerste ervaring met het zadelmak maken en eveneens het begin van een nachtmerrie van mijn ouders...
Alles is goed afgelopen, maar had ik toen maar één duizendste geweten van hetgeen ik nu weet...
Ik was al midden in twintig en stond op een dressuurstal toen ik mijn eerste dressuurpaard kocht.
Ik ging lessen bij verschillende 'grote leermeesters' in de Belgische competitie dressuurwereld.
Mijn niveau steeg wel, maar toch voelde ik dat ik met de trainingsmethoden die ik hanteerde niet correct bezig was. Ik trainde de paarden op een manier die ik aangeleerd had en waarvan ik dacht dat ze de juiste was.
Zoals de meeste paardenliefhebbers wou ik het beste voor mijn paarden. dressuur rijden vond ik heel leuk en verrijkend, ik had er veel plezier in, maar ik had me nooit afgevraagd of mijn paarden dit ook zo plezierig vonden.
Tot ik op een zonnige paardrijvakantie een diepgaand gesprek had met de Duitse eigenaar van een paardenfarm (Jaja Christopher, Sie bringen mich denken)...
We kwamen beiden tot de conclusie dat paarden zeer gewillige en vergevingsgezinde wezens zijn, want ondanks het geklets met de zweep, getrek in hun mond en het geprik met de sporen, blijven ze dapper verder werken voor ons.
Bestond er geen manier van rijden en trainen waar het paard evenveel plezier beleeft als zijn ruiter?
Ik wilde af van de ingedrilde visie dat een paard er is om zijn ruiter te plezieren, dus dat hij gebruikt wordt als instrument om ONS persoonlijk doel te bereiken.
We zijn toch allemaal begonnen als paardenvrienden, wat schiet er na die jaren van competitie sport nog van over?
Veel trainers passeerden de Revu, tot wanneer ik kennismaakte met grondwerk.
Ik woonde een clinic van Linda Parelli bij, verdiepte me in Pat Parelli, ging op cursus bij een student van Chris Irwin en kwam uiteindelijk terecht bij Horseman's Paradise.
Er ging een wereld voor me open!!!
Ik wou dat mijn paard mij als partner zag, maar realiseer me nu dat ik eerder een dictator was...
Ik ben het hen verschuldigd om zoveel mogelijk paardenliefhebbers warm te maken voor dit paard vriendelijke concept. Ik hoop dat de paarden mij mijn verleden kunnen vergeven...
Ik stam af van een familie waar niemand enige connectie heeft met paarden.
Mijn ouders kochten me in al hun onwetendheid op mijn zestiende een driejarig, ongeschoold paard.
Dit was mijn eerste ervaring met het zadelmak maken en eveneens het begin van een nachtmerrie van mijn ouders...
Alles is goed afgelopen, maar had ik toen maar één duizendste geweten van hetgeen ik nu weet...
Ik was al midden in twintig en stond op een dressuurstal toen ik mijn eerste dressuurpaard kocht.
Ik ging lessen bij verschillende 'grote leermeesters' in de Belgische competitie dressuurwereld.
Mijn niveau steeg wel, maar toch voelde ik dat ik met de trainingsmethoden die ik hanteerde niet correct bezig was. Ik trainde de paarden op een manier die ik aangeleerd had en waarvan ik dacht dat ze de juiste was.
Zoals de meeste paardenliefhebbers wou ik het beste voor mijn paarden. dressuur rijden vond ik heel leuk en verrijkend, ik had er veel plezier in, maar ik had me nooit afgevraagd of mijn paarden dit ook zo plezierig vonden.
Tot ik op een zonnige paardrijvakantie een diepgaand gesprek had met de Duitse eigenaar van een paardenfarm (Jaja Christopher, Sie bringen mich denken)...
We kwamen beiden tot de conclusie dat paarden zeer gewillige en vergevingsgezinde wezens zijn, want ondanks het geklets met de zweep, getrek in hun mond en het geprik met de sporen, blijven ze dapper verder werken voor ons.
Bestond er geen manier van rijden en trainen waar het paard evenveel plezier beleeft als zijn ruiter?
Ik wilde af van de ingedrilde visie dat een paard er is om zijn ruiter te plezieren, dus dat hij gebruikt wordt als instrument om ONS persoonlijk doel te bereiken.
We zijn toch allemaal begonnen als paardenvrienden, wat schiet er na die jaren van competitie sport nog van over?
Veel trainers passeerden de Revu, tot wanneer ik kennismaakte met grondwerk.
Ik woonde een clinic van Linda Parelli bij, verdiepte me in Pat Parelli, ging op cursus bij een student van Chris Irwin en kwam uiteindelijk terecht bij Horseman's Paradise.
Er ging een wereld voor me open!!!
Ik wou dat mijn paard mij als partner zag, maar realiseer me nu dat ik eerder een dictator was...
Ik ben het hen verschuldigd om zoveel mogelijk paardenliefhebbers warm te maken voor dit paard vriendelijke concept. Ik hoop dat de paarden mij mijn verleden kunnen vergeven...
Ik ben geëvolueerd, ik ben niet meer de harde tante die met paarden werkt.
Ik ben een vrouw die met paarden samenwerkt en hen helpt hun problemen te overwinnen.
Ik help paarden om hun problemen met mensen te overwinnen.
EQUI COACH
Klik hier voor informatie over onze cursussen.
Wij hebben eveneens hoogopgeleide dressuurpaarden ter beschikking welke ook verhuurd worden.
